ਨਗਰ ਦੇ ਸੇਕ ਤੋਂ ਅਪਣੇ ਗਰਾਂ ਦੀ ਛਾਂ ਤੀਕਰ

ਮੈਂ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਜਗਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਸੁਪਨਿਆਂ ਤੀਕਰ

ਸਫ਼ਰ ਹਯਾਤ ਦਾ ਚਲਦਾ ਹੈ ਦਾਇਰੇ ਅੰਦਰ

ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਚੱਲਣਾ, ਪੁੱਜਣ ਲਈ ‘ਘਰਾਂ’ ਤੀਕਰ

ਤਲਾਸ਼ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਚੱਲੀ ਸੀ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ

ਤਲਾਸ਼ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਪੁੱਜੀ ਹੈ ਜੰਗਲਾਂ ਤੀਕਰ

ਅਸਾਂ ਹਯਾਤ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਪੱਥਰ

ਉਡਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਖ਼ਲਾਵਾਂ ਤੋਂ ਪਿੰਜਰਿਆਂ ਤੀਕਰ

ਖਿੰਡੇ ਹੋਏ ਨੇ ਅਸਾਡੇ ਹੀ ਖ਼ਾਬ ਦੇ ਟੁਕੜੇ

ਥਲਾਂ ਦੀ ਰੇਤ ਤੋਂ ਦਰਿਆ ਦੇ ਪਾਣੀਆਂ ਤੀਕਰ

ਮੈਂ ਹਰ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਕਿਰ ਕਿਰ ਕੇ ਤੇਰੇ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾਂ

ਧੁਨੀ ਤੋਂ ਲਫ਼ਜ਼ ਤੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਫਿਕਰਿਆਂ ਤੀਕਰ

ਬਲੀ ਹੈ ਅੱਗ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਚ, ਜ਼ਿਹਨ ਅੰਦਰ ਵੀ

ਸਿਮਟ ਹੀ ਆਉਣਗੇ ਅੰਬਰ ਮੇਰੇ ਪਰਾਂ ਤੀਕਰ

___ ਜਸਪਾਲ ਘਈ

نگر دے سیک توں اپنے گراں دی چھاں تیکر

میں سپنیاں نوں جگاؤندا ہاں سپنیاں تیکر

سفر حیات دا چلدا ہے دائرے اندر

گھراں توں چلّنا پہنچن لئی گھراں تیکر

تلاش شہر دی چلّی سی جنگلاں وِچّوں

تلاش شہر دی پُجّی ہے جنگلاں تیکر

اساں حیات دے کھمباں نوں بنھ کے پتھر

اُڑایا اس نوں خلاواں توں پنجریاں تیکر

کِھنڈے ہوئے نے اساڈے ہی خواب دے ٹکڑے

تھلاں دی ریت توں دریا دے پانیاں تیکر

میں ہر مقام تے کِر کِر کے ترے تک پہنچاں

دُھنی توں لفظ تے لفظاں تون فقریاں تیکر

بلی ہے اگ مرے پیراں چ، ذہن اندر وی

سمٹ ہی آؤن گے امبر مرے پراں تیکر

— جسپال گھئی